İtiraf etmek, ancak irfan sahibi bir kimsenin, yani bir arifin yapabileceği bir eylemdir; bilinen ve anlanan bir bilgiyi ancak saklı tutmaktan vazgeçmek durumunda gerçekleşebilir. Bir suçu ya da uygunsuz davranışı üstlendiğini kabullenmekten daha geniş bir anlamı vardır; kişinin bilgisinden başkalarının habersiz olduğu ya da kişinin o bilgiyi taşıdığından emin olmadığı durumlarda, bilen kişinin o bilgiyi açık etmeye, başkalarının da bilmesini sağlamaya karar vermiş olmasını gerektirir. Eylemin ayırıcı özelliği, açık edilmeye ya da aktarılmaya karar verilen bilginin saklı olmasıdır.
Arif, irfan, itiraf kelimelerinin birlikte oluşturduğu anlam evreninin bilinenden daha geniş olduğunu görmenin bir örneği olarak, arafat kelimesinin anlamını irdeleyebiliriz. Bilindiği üzere arafat, hacıların buluştuğu yerin adıdır ama kelime anlamı olarak “tanışmak, buluşmak, bilişmek” anlamlarına gelir. Hacı, arafat’ta irfan edinir, itiraf eder; yani içini kalbinin sahibine açar, bildiklerini ve bilme aczini, yaptıklarını ve yapma aczini ona gösterir, onun kendisini bağışlamasını diler.
Bu bağlamıyla itiraf etmek, aynı zamanda kişinin, kendisiyle ve başkalarıyla yüzleşmesi, içiyle dışı arasında örülü ya da ördüğü perdeyi kaldırması, farkındalık düzeyini yükseltmesi demektir. Burada hem bilme yetisi ve bilgililik hâli, hem de bilme aczi ve bilgisizlik hâli söz konusudur. İtiraf etmek, kendinde olanı ve olamama hâlini açıkça göstermek demektir; bünyesinde herhangi bir tahrifat niyeti -yani bozma, yerini değiştirme benzeri bir niyet- barındırmaz; aksi takdirde, yapılan eylem itiraf etme eylemi sayılamaz. İtiraf etme eyleminin sanırım en zor biçimi, kişinin, kendisine itiraf etmesidir, ki asıl yüzleşme de bu olsa gerek.
İtiraf etme eyleminin bir diğer ayırıcı özelliği de, aczin bağışlanacağına duyulan güven ve aczin bağışlanması gereğidir. Gerçek bir itiraf, bağışlanmayı hak eden bir hâldir; zira itiraf eden kişi bağışlanmayı dilemekte, bağışlanacağına inanmaktadır. Kişinin bu dileğinin yerine getirilmemesi ve bu inancını sarsacak herhangi bir kuşkuya düşürülmesi, itiraf etme cesaretini daha baştan yok edecek, bilginin açığa çıkmasını önleyecek, onun saklı kalmasına neden olacaktır.
Birine bir bilgiyi zorla itiraf ettirmek, onu ancak insanlığından etmekle, varoluş amaçlarını ve umutlarını yok etmekle mümkündür, ki bu da açıkça işkence etmek demektir. Profesyonel işkencecilerin asıl becerisi de budur zaten: Namusuna ve ırzına herhangi bir halel gelmesinden ölümüne korkan ve onu korumak için her şeyi göze alan bir insanın özgürlüğünü elinden alır ve namusuna ve ırzına halel getireceğiniz tehdidini savurur ve bu tehdidin gerçekleşebileceğine onu inandırırsanız, o insan inanmadığı, güvenmediği, bağışlanacağından emin olmadığı bir muhataba -kendinde saklı olmayanı bile- “itiraf”ta bulunabilir. Ancak, bunun bir yüzleşme olmadığı, saklı kalanı gönülden açık etmek olmadığı kesindir.
Bir insanı, bildiğini ya da bilme aczini, yaptığını ya da yapma aczini açık etmeye zorlamak, o kişiye itiraf etme eylemini yaptırmak anlamına gelmez. İtiraf etmek, gönüllü bir eylemdir, içten gelen bir istektir, saklı olanı ifşa etme arzusunun tescilidir. Zor altında, iradesi gasp edilerek yapılan bir ifşa eyleminin itiraf etmekle ilgisi olamaz. Bağışlanma ile sonuçlanmayan hiçbir ifşa eylemi itiraf değildir. Bir insanı iradesini gasp ederek, varoluşunu tehlikeye atarak ifşaya zorlamak kötülüktür ve bu kötülük itiraf edilmesi gereken bir acizden başkaca anlama gelmez; gün gelir, bu kötülüğü yapan, itirafa ve bağışlanmaya muhtaç kalır.
Anasayfa 
