Eskimez Sevda Ölümsüz Hasret
Sıkılmıştım içerde,yürüyüşe çıkmıştım.
Efkârlanıp,son kalan sigaramı yakmıştım.
Yapıyordum geçmişin hesapsız hesabını,
Bulamadan bir hayli sorunun cevabını.
Kızıyordum öfkeyle çok kez kendi kendime.
Şöyle bir göz atınca hüzünlü geçmişime.
Geçmişim yıkıntılar,acılarla içiçeydi.
Havam ah,suyum acı,çektiğim hep çileydi.
Gelecekten karamsar,geçmişine darılmış,
Yürüyordum,anılara ilk umutla sarılmış.
Epeyce yol aldıktan sonra geriye döndüm.
Birden biraz ilerde,vicdan sızımı gördüm.
Fark etmedi,yanına varıverdim ânında.
Küçük,tatlı bir çocuk yürüyordu yanında.
O an anlatılmaz bir heyecan yaşadım.
Uzanıp ufaklığın,saçlarını okşadım.
Belki de kim bu adam,ne imiş diye derdi?
Merak ile başını bana doğru çevirdi.
Görünce karşısında ürpererek,şaşırdı.
Sanırım,o da benim kadar içten sarsıldı.
Göz göze geldik bir an,çekinerek bakıştık.
Uzattı ellerini,özlemle el sıkıştık.
Nasılsın diye sordum:dedi bildiğin gibi;
Sevemedim kimseyi seni sevdiğim gibi.
Gidişinle yıkıldı düşlerim,hayâllerim.
Çok zaman yorgun düştü duâdayken ellerim.
Çılgın gibi Allah’tan seni geri istedim.
Hastalandım,derdinle gece gündüz inledim.
Bilmiyorum kaç kere kalkıştım intihara.
Ölmüşsen,bir an önce kavuşmak için sana.
Düşündüm,her yolu denedim,her ihtimali.
Alay etti,delirmiş bu diyerek ahâli.
Kimi şifâsız hasta,kimi iyleşir dedi.
En güzel yıllarımı,bilki sensizlik yedi.
Gidiş o gidiş,senden hiç bir hâber çıkmadı.
Kâlbim var ya şu kâlbim,beklemekten bıkmadı.
Ne zaman isyan etse,bir gün gelecek dedim.
Çektiklerin,sabreyle er geç bitecek dedim.
Genç yaşımda kahırdan saçıma kırlar yağdı.
İçime üzüntüden, elemden karlar yağdı.
Ne yazık ki seneler geçti,gelmedin geri.
Kurudu birer birer sevdâmın petekleri.
Hâlim dostlara hüzün,düşmana sevinç oldu.
Her taraf dedikodu,iftira ile doldu.
Bir bilsen neler neler dediler benim için?
Söylenenler eritti ruhumu için için.
Hiç hak etmediğim bir boşluğa yuvarlandım.
Sevgin için tutuştum hicrânınla yandım.
Düşündüm,bulamadım bir sebep gidişine.
Neredesin bilseydim,düşecektim peşine.
Hırslanarak minnacık yumruklarını sıktı.
Yumruklayan gözlerle,gözlerime bir baktı,
Niye bıraktın dedi,ne olur söyle,niye?
Lâyık değil miydim ben,sevince sevilmeye
Bulamadım bir cevap, yedim kendi kedimi.
Ümitsizlik,dayandım,inan yıktı bendimi.
Kesince senden ümit,birisiyle evlendim.
Sevmedim onu asla,inan hep seni sevdim.
Aradım bulamadım;sığınak,bir güvence.
Yıllarca kendime,hem ona ettim işkence.
Doğan ilk çocuğuma verdim Hasret ismini.
Yaşadığım her zaman,yaşatmam için seni .
Biliyorsun ki hasret parola,simgemizdi.
Sevdâmız kara sevdâ,ne kadar saf,temizdi.
Bu çocuk en küçüğüm,adını Sevdâ koydum,
Her sevdâ deyişimde,sevdamız ile doldum.
İstersen hiç inanma,unutamadım seni.
Vefâsız,bir kerecik aramadın sen beni.
Ya sen dedi,ne yaptın o günden sonra,söyle?
Ne bu perîşan hâlin,ne bu bezginlik böyle?
Olacağını böyle sanmazdım doğrusu hiç.
Çileler benin gibi seni de eylemiş linç.
Keşke hiç sormasaydın,imkânsız anlatamam.
İnanırsan mûcize bu güne dek yaşamam.
Ayrılığa bir türlü gösteremedim rıza.
Sensizlikle berâber tutuldum bir maraza.
Yıllarca şifâ için,gezmedik yer koymadım.
Göremedim epeyce;konuşmadım,duymadım.
Bilmiyorum kaç sene sonra geldim kendime,
Dedim Sevdâ,ah Sevdâ! Nolur söyleyin,nerde?
İşitenler Sevdâ kim,hiç tanınmadık biri?
Sanki o an gömüldüm hicrana diri diri.
Şuurum tam yerine geldiğinde anladım.
Başka bir memlekette,yatalak bir hastaydım.
Şifa bulup kalkınca,dönmeye verdim karar.
Canlandı hayâlimde unutulmaz anılar.
Yüreğim kor,ümitle seni sordum herkese
Tanıyan,tanımayan;bırakmadım bir kimse.
Dediler:burdan gitti,nerelere kim bilir?
Haber bırakmaksızın;bekle,belki de gelir.
Bekledim hep bekledim,kâlbim ümitle dolu.
Yollarda hep gözlerim,bakışlarım buğulu.
Sorup,aramadığım kişiyle yer kalmadı.
Canlı,cansız yerini bir tek bilen olmadı.
Bir hataydı terk etmem,geç anladım hatamı.
Acılara çevirdi hatam hayat rotamı.
Sensizlik ve acılar; içiçeydi sürekli.
Yalnızlık ve özlemin,oysa sendin gerekli.
Alışmaya çalıştım,bitmeyen sensizliğe.
İstemesem de razı edildim evliliğe.
Evlendiğim kız senden güzel,tatlı değildi.
Çok değer verdi bana,üzerime eğildi.
Bir kız,bir oğlum oldu evlilikten benim de.
Kıza Sevdâ,oğlana Hasret ismini bende,
Verdim,yaşadıkça hep sevdayla yaşamaya.
Sevdâdan mahrum,hasret kaldım mesut olamaya.
Deyince,çöktü yere,boğuldu hıçkırığa.
Zavallı,kahreyledi sebepsiz ayrılığa.
İkimizde mahvolduk üzüntüden,yıkıldık.
Birbirimizden ayrı geçen yıllara yandık.
Sanki yeniden sardı içimizi o yangın.
Konuştuk sebebini,sebepsiz ayrılığın.
Bilemiyorum derken,neydi sebep,neydi suç?
Boşalttı yüreğime hüznünü avuç,avuç.
Onun ile berâber,o an ağladım bende,
Geçmiş güzel anların yıkıntısı sinemde.
Sanki o güzel günler sahne sahne canlandı.
İkimizin de kâlbi nasıl heyecanlandı.
Bir an düşecek oldu,el uzattım tutmaya.
Sorunca devam ettim,geçmişi anlatmaya.
Yoktun ama,an bile ayrılmadın yanımdan.
İnan,ister inanma çok sevmiştim canımdan.
Mecburdum sensiz bile olsam da yaşamağa.
Hayat her türlü zoru yaşattı bu ahmağa.
Karım müzmin,şifasız bir derde yakalandı.
Günden güne eridi,çöktü kolu kanadı.
Doktor doktor gezdirdim,bulunamadı çâre.
Genç yaşında toprağa düşüverdi biçâre.
Kaldım iki çocukla dertler ile baş başa.
Her gün sabah çıkarım yaşamayla savaşa.
Ne olursun hor görme,tipimle biçimimi.
Hamallık,amelelik sağlarım geçimimi.
Soracaktım sen şimdi ne hâldesin diye tam,
Kalktı çöktüğü yerden;bir endam,bir ihtişam
Yüzüme hiç bakmadan,birden elvedâ dedi;
Bir şeyler diyecektim,beni hiç dinlemedi.
Şaşırdım kaldım öyle büktüm mecbur boynumu.
Yürümeye başladı yarım kalan yolunu.
Hızlı adımlar ile ayrıldı hemen ordan.
Acelesi var gibi,arkasına bakmadan.
Yapyalnız kalakaldım yıkılmış ve virane.
Çıldıracaktım,nerdeyse olacaktım divane.
Tıpkı gidişim gibi bir gidişti bu,anladım.
Gözyaşımı içime akıtarak ağladım.
Yıkılmıştı kâinat başıma birdenbire.
Haykırdım aldırmadan etrafımdakilere.
Hayır,olamaz diye her şeye isyan ettim.
İçin için kendimi yiye yiye tükettim.
Sandım o an kendimi yangında bir serseri.
Küllemeye çalıştım alevlenen hisleri.
Terk eyledim tutuşan çıngıları,sönmeye.
Karar verdim sönmezse bin an önce ölmeye.
Yapacak bir şey yoktu,döndüm geldiğim yöne,
Yürümeye başladım,içimde döne döne.
Terk ettim,terk edildim;unutmaya çalıştım.
Depreşen yalnızlığa gide gide alıştım.
Kaldığım yerden tekrar kucakladım hayatı.
Yüreğim param parça,duygularım kaskatı.
Karar verdim bir daha sevmemeye ömrümce.
Hikâyem ibret olsun,sizde sevmeyin bence.
Bir sevdânın,ölümsüz hikayesi idi bu.
Hasret ile Sevdâyı yedi de bitirdi bu.
ALıNtI
Anasayfa 
